Wenn man sagt, dass man kein Omelett machen kann, ohne Eier zu zerbrechen, dann bedeutet das, dass es unmöglich ist, etwas Wichtiges zu erreichen, ohne dass es negative Auswirkungen hat. Es ist unmöglich, etwas zu erreichen, ohne dass es schlechte oder unangenehme Nebeneffekte gibt.

MARINA MICHOU EGG BREAKER-OMELETTE MAKER

Λιντς

Τετάρτη 18. Νοεμβρίου 2015

4 ημέρες μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις στην πόλη του φωτός, μεσημέρι ηλιόλουστης Τετάρτης με αέρα που με δυσκολία μου επιτρέπει να γράψω.

Μετά από αρκετό καιρό, ίσως και τέσσερα χρόνια να 'χουν περάσει, αποφάσισα να αγοράσω κάτι που θα με εμπνεύσει ξανά, θα με γυρίσει πίσω στον παλιό ρομαντικό μου εαυτό, που τον θυμάμαι ακόμη τόσο καλά σα να τον βλέπω σε ταινία, να κάθεται μπρούμητα συνήθως στο κρεβάτι του πανέμορφου σπιτιού της οικογένειας Μίχου και να γράφει με τις ώρες. Από παιδικές.εφηβικές.σεξουαλικές ανησυχίες μέχρι διηγήματα και ιστορίες για αγρίους. 

Από τα τόσα που θυμάμαι έχω κρατήσει μερικά σαν τον προσωπικό μου θυσαυρό, τον οποίο για λίγο είχα κλειδώσει στο πατάρι, χαμένη στο παιχνίδι που έπαιζα με την ζωή μου. Λοιπόν, αυτόν τον θυσαυρό σήμερα αποφάσισα να συνεχίσω να τον γεμίζω!

Αυτό εδώ λοιπόν είναι οι Σκέψεις μου.

Το σήμερα με βρίσκει στο Λιντς της Αυστρίας, στη μέση ακριβώς ενός Νοέμβρη που παραμένει δυναμικά στο Φθινόπωρο, χωρίς να έχει αφήσει ακόμη γυμνά τα δέντρα που τα κόκκινα και κίτρινα υπέροχα φύλλα τους σκορπίζονται ολόγυρα μου, στο μικρό λοφάκι που εντόπισα τυχαία τρέχοντας με τα πατίνια μου κατά μήκος του ουράνιου καθρέφτη, του Δούναβη.

Κοιτώ γύρω μου. Ο ηλικιωμένος κύριος με το μπλε μπουφάν κάνει τυόκινγκ, ή μάλλον κάνει τα πάντα για να καταφέρει να κάνει τζόκινγκ και η εικόνα του με συγκινεί βαθιά. Μεσήλικα ζευγάρια με τα πανέμορφα σκυλιά τους περνούν δίπλα μου και φαντάζομαι τη ζωή τους κοιτώντας τα πρόσωπα τους. Ποδηλάτες ντυμένοι σαν δύτες με τεράστια γυαλιά ηλίου, τρέχουν με ταχύτητα φωτός και ζηλεύω την αφοσίωση τους σε δύο ρόδες. Γυναίκες κάθε ηλικίας, μούσκεμα στον ιδρώτα, τρέχουν να προλάβουν ίσως τον αμείλικτο χρόνο και να κρατήσουν νέο και υγιές το σώμα τους.

Ξαφνικά σταμάτησα να γράφω γιατί στα ακουστικά μου έπαιξε μια μουσική που μου θύμισε όσα συνέβησαν την Παρασκευή, μετά τις 22.00 στο Παρίσι, κάποιες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τον λόφο που κάθομαι αυτή την στιγμή, κοιτάζοντας γύρω νου και νιώθοντας την φυσιολογικότητα της ζωής, σα να μη συνέβη κάτι τόσο συγκλονιστικά τραγικό πριν κάποιες μέρες.

Κι αναρωτιέμαι, πόσο ευνουχισμένοι είμαστε πια, ώστε τίποτα να μην είναι ικανό να μας σταματήσει από το να συνεχίσουμε τη ζωή μας, όπως και πριν, περιμένοντας τον χρόνο και μόνο να σβήσει τις σκέψεις και να γίνει μια ακόμη άσχημη ιστορία θαμμένη στο φάκελο των κακών μας αναμνήσεων.

Ζούμε έναν πόλεμο μέσα από τις οθόνες του κινητού μας, βλέπουμε βόμβες να σκάνε κι ανθρώπους να ουρλιάζουν από πόνο και φόβο, ενώ τρώμε πίτσα στον καναπέ του σπιτιού μας.



Καβάφης,
όσο μπορείς
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή όπως τη θέλεις
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς
μην την εξευτελίζεις μεσ/την πολύ συνάφεια του κόσμου,
μεσ τις πολλές κινήσεις κι ομιλίες
Μην την εξευτελίζεις πηγαίνοντας την γνωρίζοντας συχνά κι εκθέτοντας την στων σχέσεων και συναναναστροφών την καθημερινή ανοησία
ώσπου να γίνεις σαν μια ξένη φορτική.

Η προσωπική ελευθερία και η αξιοπρέπεια του ανθρώπου

Το ποίημα γράφτηκε το 1913 και ανήκει στην κατηγορία των διδακτικών-παραινετικών ποιημάτων του Καβάφη. Σε αυτά ο ποιητής απευθύνεται σε β΄ πρόσωπο σε νοερό αποδέκτη, υποδεικνύοντάς του με τις παραινέσεις του μια ηθική στάση ζωής. Υπάρχει όμως και το ενδεχόμενο ο ποιητής να απευθύνεται στον ίδιο τον εαυτό του (αποστροφή εις εαυτόν).



Ο Καβάφης στο παραινετικό αυτό ποίημα προτείνει έναν κώδικα συμπεριφοράς στην ατομική και κοινωνική ζωή. Συμβουλεύει τον νοερό αποδέκτη του ποιήματος να διασφαλίσει την προσωπική του ελευθερία και να υπερασπιστεί την αξιοπρέπειά του μέσα στην κοινωνική ζωή, όσο αυτό είναι δυνατό («όσο μπορείς»). Ο ποιητής γνωρίζει ότι ο πλήρης έλεγχος της προσωπικής ελευθερίας του ανθρώπου, μέσα στην καθημερινή «συνάφεια» και «στις κινήσεις και ομιλίες», που απαιτεί η κοινωνική ζωή, είναι μάλλον ανέφικτος (=ακατόρθωτος). Ωστόσο, στο μέτρο του δυνατού, ο άνθρωπος πρέπει να αγωνιστεί για να προφυλάξει τον εαυτό του από

– τη μαζοποίηση (το να αφομοιωθεί δηλαδή από το πλήθος και να έχει την ψυχολογία της μάζας)

– την αλλοτρίωση (το να αποξενωθεί από τον βαθύτερο εαυτό του, τις ανάγκες του και τις ιδέες του)

– τον συμβιβασμό και την υποταγή στον συρμό και στη μόδα της εποχής

– το ανούσιο των ρηχών και επιφανειακών κοινωνικών σχέσεων και συναναστροφών

– το φαίνεσθαι. Να προσπαθεί να «είναι» και όχι να «φαίνεται». Να έχει σχέσεις ουσιαστικές και όχι επιφανειακές.

– τη χωρίς μέτρο διασκέδαση που είναι φυγή από την πραγματικότητα και τα προβλήματά του και δεν προσφέρει ουσιαστική διέξοδο

Για να το καταφέρει αυτό πρέπει να καλλιεργηθεί πνευματικά και να ενδυναμωθεί ψυχικά.

Κίνδυνος: Η ξένη και φορτική ζωή του αλλοτριωμένου ανθρώπου (τελευταίος στίχος)

Ο ποιητής προειδοποιεί τον νέο της εποχής του (είναι όμως εξαιρετικά επίκαιρο και στην εποχή μας), αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό, για τον κίνδυνο να νιώσει τη ζωή του «ξένη» και «φορτική» (αποξένωση, απέχθεια). Περιγράφει στην ουσία τον αλλοτριωμένο άνθρωπο, ο οποίος αισθάνεται ξένος προς τον εαυτό του και το περιβάλλον του. Η συμμόρφωση του ανθρώπου σε ξένες αξίες και ανούσιες σχέσεις, οι οποίες προσωρινά μόνο είναι ευχάριστες, στο τέλος όμως καταντούν ανυπόφορες και έχουν ως αποτέλεσμα την απομάκρυνση από την προσωπική αλήθεια του καθενός. Ο Καβάφης μέσα από το παραινετικό του ποίημα συμβουλεύει τον αποδέκτη του να διατηρεί όσο μπορεί τα προσωπικά του πιστεύω και την προσωπική του στάση ζωής, να μπορεί να αναγνωρίζει τις δικές του ανάγκες και επιθυμίες του. Μόνο τότε θα είναι αξιοπρεπής, ολοκληρωμένος, αυθεντικός-αληθινός ως προς τον εαυτό του και με εσωτερική ισορροπία.

Οι κοινωνικές εκδηλώσεις που ευτελίζουν τη ζωή του ανθρώπου.

Ο άνθρωπος ευτελίζει τη ζωή του όταν επιτρέπει στον εαυτό του να γίνει ένα με τη μάζα, όταν δημιουργεί ρηχές κοινωνικές σχέσεις και συναναστροφές και εκθέτει τον εαυτό του σε ανούσιες κοινωνικές εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται μόνο για το «φαίνεσθαι». Οι χωρίς μέτρο διασκεδάσεις και συναναστροφές, η υποταγή στις επιταγές της μόδας, οι ανούσιες επαφές αλλοτριώνουν και καταντούν ευτελή και ξένη τη ζωή μας.
Ich hatte vor langer Zeit in einem Buch gelesen, wie wichtig es ist, jeden Tag zehn schöne Dinge alleine zu tun, ohne jemand anderen zu brauchen. Als ich es las, konnte ich keine einzige davon finden.

Langsam habe ich eine gefunden. Deshalb tue ich jetzt, was ich tue. Weil es unter 7,5 Milliarden Menschen niemanden geben sollte, der ein schlechteres Verhältnis zu sich selbst hat als ich.

In dieser Gefangenschaft habe ich eine gute Zeit. Und warum? Weil ich Spaß mit mir selbst habe. Morgens werde ich bestimmt 60 Minuten laufen, wenn es nicht zu voll ist, später werde ich eine halbe Stunde lang eines der vielen ungelesenen Bücher lesen, die ich zu Hause habe, ich werde Gedanken und Gefühle in mein Tagebuch schreiben, um sie zu ordnen, mindestens einen Freund anrufen, um zu sehen, wie es ihm geht, einem Fremden auf der Straße von nah oder fern „Guten Morgen“ sagen, keine Nachrichten schauen, abends einen guten Film sehen, entspannende Musik für meine Meditation auflegen, sitzen und schauen. Ich beobachte mich, jetzt, wie meine Augen. Deshalb kann ich anderen helfen. Denn in erster Linie helfe ich mir selbst.

Ich hatte irgendwo gelesen, dass Depression Wut auf mich selbst ist. Neulich hatte ich einen hervorragenden Satz von Sartre gepostet: „Wenn man sich einsam fühlt, wenn man allein ist, hat man schlechte Gesellschaft.“ Darin liegt das Problem. Der Rest, das Virus, die Rationierung, Ihre Frau, ist ein Märchen. Schauen Sie in den Spiegel, um zu sehen, wo Sie anfangen müssen.

DORT WIRD DAS GANZE SPIEL GESPIELT. Eigentlich wurde es schon immer dort gespielt. Der Rest ist nur ein Märchen.

Heutzutage sitzen wir alle in der Klemme. Manche ein wenig, manche sehr. Mit dem Virus, mit der Rationierung, mit der Inhaftierung, damit, dass die Kinder zu Hause sind, damit, dass unser Mann zu Hause ist und mehr. Es ist alles gut. Aber es ist ein Märchen, und zwar ein großes Märchen.

Das Einzige, was in dieser Zeit beurteilt wird, ist unsere Beziehung zu uns selbst. Die wichtigste Beziehung in unserem Leben. Da fängt alles an und da hört alles auf. Unsere Beziehung zu uns selbst ist alles. Alles andere ist ein Spiegel. Was man innerlich lebt, ist das, was man äußerlich lebt. Vena Kalogerou hat immer gesagt: „Was reingeht, geht raus.“ Meine Beziehung zu mir selbst ist die wichtigste in meinem Leben und leider auch die am meisten vernachlässigte. Man könnte ein Buch schreiben, um zu erklären, warum. Die Qualität meines Lebens ist die Qualität meiner Beziehung zu mir selbst.

Ich habe immer wieder Menschen gesehen, die gemeine Dinge sagten oder schrieben, die negativ waren, kritisch, jammernd (Krebs ist nicht die tödlichste Krankheit, Jammern schon), die anderen die Schuld gaben, diejenigen, die morgens laufen, diejenigen, die morgens nicht laufen, diejenigen, die für Alexis gestimmt haben, diejenigen, die nicht für Alexis gestimmt haben, diejenigen, die im August in den Urlaub fahren, diejenigen, die im August nicht in den Urlaub fahren, diejenigen, die mit der U-Bahn fahren, diejenigen, die nicht mit der U-Bahn fahren, das schlechte Wetter, das gute Wetter und so weiter.

Wenn Sie glauben, dass Sie und ich nicht zu dieser Kategorie gehören, dann sind wir beide auf dem Holzweg. Es gibt, wie Sie sehen, ein Märchen. Dass es mir gut geht, dass die anderen schuld sind, dass die anderen sich also ändern sollten. Nein, Kumpel, wir haben es alle, nur manche ein bisschen, manche viel.

Die meisten Probleme dieser Welt haben ihren Ursprung darin, dass wir nicht in der Lage sind, in einem Raum allein mit uns selbst zu sitzen. Wir mögen das nicht. Er muss Radio spielen, oder Musik, oder Fernsehen, oder Internet. Wir können ihn nicht haben. Eine unerträgliche Unhöflichkeit uns selbst gegenüber. Es ist, als hätte man einen Gast und würde ihn normal ignorieren und sich dann die ganze Zeit mit etwas anderem beschäftigen.

Warum werden wir so wütend auf andere Menschen? Weil wir von uns selbst krank sind. Das ist die Wahrheit. Wir mögen uns selbst nicht. Wir schauen uns nicht einmal im Spiegel an - das Auge ist ständig auf die Unvollkommenheiten gerichtet: die Dehnungsstreifen, die Dellen, die Falten, und Sie und ich wissen sehr gut, wo noch. Wir sprechen oft so abschätzig mit und über uns selbst, wie es unser schlimmster Feind nie wagen würde, zu sprechen.

Und warum habe ich noch Spaß mit mir selbst?


Weil ich mich damit auseinandergesetzt habe. Ich habe Bücher gelesen, ich war bei Spezialisten, ich machte Psychotherapie, ich besuche Seminare, ich höre Vorträge, ich ernähre mich, ich treibe richtig Sport und so weiter. Ich habe im Laufe der Jahre viel entbehrt und entzogen, um meine Beziehung zu mir selbst zu verbessern. Aber das war es wert. Ich habe Gesundheit, ich habe Freude, ich habe Inspiration, und ich kann mich in einer schwierigen Situation wie dieser wohlfühlen, so dass ich anderen helfen kann.

Ihre Beziehung zu sich selbst ist wertvoller als die Beziehung zu Ihren Kindern.


Und warum? Weil unsere alten Vorfahren das so gesagt haben: „Du sollst nicht empfangen, sondern du sollst haben.“

Fangen Sie bei sich selbst an.


Καβάφης, όσο μπορείς
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή όπως τη θέλεις
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς
μην την εξευτελίζεις μεσ/την πολύ συνάφεια του κόσμου,
μεσ τις πολλές κινήσεις κι ομιλίες
Μην την εξευτελίζεις πηγαίνοντας την γνωρίζοντας συχνά κι εκθέτοντας την στων σχέσεων και συναναναστροφών την καθημερινή ανοησία
ώσπου να γίνεις σαν μια ξένη φορτική.

Το Όσο μπορείς είναι ένα ακόμη μικρό ποίημα του Καβάφη, που προσπαθεί να μας αποδώσει το πως πρέπει να αντιμετωπίζουμε την ζωή μας για να διαφυλάξουμε την αξιοπρέπειά μας και τον σεβασμό μας. Ο ποιητής αναγνωρίζει ότι οι άνθρωποι δεν καταφέρνουν πάντα αυτό που ονειρευόντουσαν, παρά τις πολλές τους προσπάθειες. Αλλά αν δεν μπορείς να κάνεις την ζωή σου όπως την θέλεις τουλάχιστον προσπάθησε ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ να μην την εξευτελίζεις μες την πολύ συνάφεια του κόσμου.


Ο Καβάφης στο ποίημα αυτό προτείνει έναν κώδικα συμπεριφοράς στην ατομική και κοινωνική ζωή. Συμβουλεύει τον αποδέκτη του ποιήματος να διασφαλίσει την προσωπική του ελευθερία και να υπερασπιστεί την αξιοπρέπειά του μέσα στην κοινωνική ζωή, όσο αυτό είναι δυνατό («όσο μπορείς»). Ο ποιητής γνωρίζει ότι ο πλήρης έλεγχος της προσωπικής ελευθερίας του ανθρώπου, μέσα στην καθημερινή «συνάφεια» και «στις κινήσεις και ομιλίες», που απαιτεί η κοινωνική ζωή, είναι μάλλον ανέφικτος. Ωστόσο, στο μέτρο του δυνατού, ο άνθρωπος πρέπει να αγωνιστεί για να προφυλάξει τον εαυτό του από:

– τη μαζοποίηση (το να αφομοιωθεί δηλαδή από το πλήθος και να έχει την ψυχολογία της μάζας)

– την αλλοτρίωση (το να αποξενωθεί από τον βαθύτερο εαυτό του, τις ανάγκες του και τις ιδέες του)

– τον συμβιβασμό και την υποταγή στον συρμό και στη μόδα της εποχής

– το ανούσιο των ρηχών και επιφανειακών κοινωνικών σχέσεων και συναναστροφών

– το φαίνεσθαι. Να προσπαθεί να «είναι» και όχι να «φαίνεται». Να έχει σχέσεις ουσιαστικές και όχι επιφανειακές.

– τη χωρίς μέτρο διασκέδαση που είναι φυγή από την πραγματικότητα και τα προβλήματά του και δεν προσφέρει ουσιαστική διέξοδο

Για να το καταφέρει αυτό πρέπει να καλλιεργηθεί πνευματικά και να ενδυναμωθεί ψυχίκα.


Πιστεύω πως όσοι από εμάς έχουν ασχοληθεί με τον Καβάφη θα έχουν πλέον διαπιστώσει ότι τα περισσότερα από τα ποιήματα του θεωρούν ως κέντρο τους τον άνθρωπο και μάλιστα τον άνθρωπο που υποβάλλεται σε δύσκολες και απαιτητικές δοκιμασίες, τον άνθρωπο που βρίσκεται όχι σε μία κατάσταση ακμής αλλά παρακμής. Ίσως για αυτό το λόγο όταν διαβάζουμε τους στίχους του να νιώθουμε ένα αίσθημα οικειότητας. Για παράδειγμα το «όσο μπορείς» πραγματεύεται ένα φαινόμενο αρκετά σύνηθες στη καθημερινή μας ζωή το οποίο έχει να κάνει με την αλλοτρίωση του ανθρώπου μέσα από τις συναναστροφές του. Πόσο δύσκολο μπορεί να αποδειχθεί στ’ αλήθεια, το να βρεις μια ποιοτική παρέα, μία παρέα όπου οι συζητήσεις δε θα περιστρέφονται διαρκώς γύρω από ανούσια θέματα. Εμείς οι έφηβοι θέλουμε να μιμούμαστε ο ένας τον άλλον, θέλουμε να αισθανόμαστε μέρος του συνόλου και γι’ αυτό είμαστε διατεθειμένοι να ενταχθούμε σε μια οποιαδήποτε ομάδα προκειμένου να κερδίσουμε τη εύνοια των συνομήλικων μας. Δεν λογαριάζουμε τα δικά μας συναισθήματα, δεν νοιαζόμαστε καν για το ότι μπορεί να γελοιοποιηθούμε. Ώσπου μια μέρα ξυπνάμε και συνειδητοποιούμε ότι η ζωή μας έχει γίνει «σαν μια ξένη φορτική».
ΔΕΥΤΕΡΑ 25 ΙΟΥΛΙΟΥ 2022, Μπαλκόνι στον μικρόκοσμο

»ΠΑΡΟΝ»
Τουε τελευταίους μηνες είμαι σταθερό μέλος στο κλαμπ της ψυχοθεραπείας, εκεί που δεν αρκεί απλώς να πληρώνεις την εβδομαδιαία κάρτα μέλους και να κάνεις την καμπόσα öπου ούσα φιλοσοφημένη και έτοιμη για ενδοσκόπηση, κάνεις καλό στον εαυτό σου. Ωφείλεις να προετοιμάσεις τις φοβισμένες σου σκιές να περπατήσουν προς ένα μονοπάτι σκοτεινό, δυσβάσταχτο, περιτριγυρισμένο από εικόνες φρίκης και φωνές που ουρλιάζουν ανακατανόητες κραυγές κρυφών και ξεχασμένων αναμνήσεων που κάποτε έτρεξες να κλειδώσεις στην αποθήκη των απαγορευμένων στιγμών της μικρής ύπαρξης σου. Ήχοι και φλασ μπαξ ανθρώπων και στιγμών που έγδαραν τα πιο τρυφερά και απαλά σημεία της καρδιάς σου, γεμίζοντας βακτήρια τις ανοιχτές πληγές που κάλυπταν για χρόνια τα φτηνά χανυαπλάστ του κομπογιαννίτη γιατρού της ψυχής σου που δεν φρόντισε ποτέ σε βάθος καμία μικρή ή μεγάλη σου γρατζουνιά.

Το μονοπάτι αυτό λοιπόν, το διάβηκα για πρώτη φορά τον Γενάρη της χρονιάς με τα πολλά διάρια. Εκείνη τη νύχτα της πρωτοχρονιάς δεν μπορώ να τη διαγράψω. Ήταν το μεγαλύτερο ταρακούνημα της ζωής μου και ξέρω καλά πως ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος από την πληθώρα σεισμικών δονήσεων που κλυδωνίζουν τα χρόνια της φυγής μου στο άγνωστο.

Έχω περάσει πολλά..
ή μάλλον καλύτερα έχω ξεπεράσει πολλά..

Κι αν κοιτάξω προς τα πίσω την ζωή μου, πάνω στην οποία κεντάω για 30 κόμμα 7 χρόνια, υπάρχουν τόσοι σταθμοί, τόσες πλατφόρμες, τόσες αλλαγές τρένων, τόσοι επιβάτες και τόσα μα τόσα φαντάσματα που με κάνουν να νιώθω ώρες ώρες γερασμένη από την πείρα στο σκαρφάλωμα των δύστροπων στοφών της ενήλικης ανηφόρας μιας γυναίκας με όνειρα και φιλοδοξίες.

Ξέρω πως θέλω μια ήρεμη κι ατάραχη ζωή, ώπου το άγχος και η καταπίεση δεν θα χουν καμία θέση πια μέσα στο βαγόνι μου, δηλητηριάζοντας το ταξίδι μου ψυχικά και σωματικά.
Όσα έχω ζήσει την δεκαετία των 20ς τα βλέπω να περνούν μπροστά μου σαν ταινία μικρού μήκους από αυτές που προβάλλονται μια στερνή φορά όταν ένας άνθρωπος φτάνει στο κατώφλι του θανάτου. Μου είναι κάποιες φορές αδύνατο να πιστέψω πως η πρωταγωνίστρια όλων αυτών των σκηνών ήμουν εγώ.

Abonnieren

Gib deine E-Mail-Adresse ein, um Updates zu erhalten.